🔹ترس و اضطراب خیلی شبیه هم هستند ،با این تفاوت که منبع ترس مشخص هست یعنی میدانیم از چی میترسیم مثلا از مار میترسیم، ولی در اضطراب منبع نامشخص و مبهم هست و فقط میدانم یک دلهره و ترس مانندی دارم که خیلی دلیلش هم واضح نیست
🔹در روانکاوی، اضطراب را بیشتر یک هشدار یا آلارم در نظر میگیرند ،هشداری از درون که اوضاع خوب نیست ،خطری وجود دارد ، اما این هشدار خطر برای چی هست؟ یک صحنه از اضطراب را تصور کنیم ،مثلا با یک دوستی دچار اختلاف شده اید و قبل از مطرح کردن اختلاف و انتقاد دچار اضطراب میشوید
🔹به شکل ساده ،خشم ،باعث از هم گسیختن ارتباط و مراقبت از خود و حتی در مواقعی میل به کشتن ناهشیار فرد مزاحم را شامل میشود ،ولی چون در کنار میل به مراقبت از خود ،میل به پیوند و دلبستگی هم داریم و اتفاقا برای ما خیلی هم مهم هست،سیستم روان اینجا وارد میشود و هشدار میدهد که این خشم تو میتواند باعث آسیب و نابودی رابطه و فردی شود که دوستش داری
🔹میتوان اسم این وضعیت را دوسوگرایی گذاشت ،به زبان ساده یعنی از دست کسی که دوستش دارم،خشمگین هم هستم و این خشم در ناهشیار ما به معنی آسیب زدن شدید و حتی گاها کشتن آن فرد هست ،و اینجا هست که ما اضطراب میگیریم ،چون خطر از دست رفتن عشق ما را تهدید میکند ،در اینجا برای کم کردن این اضطراب ممکن است شروع کنیم خودمان را فریب دهیم (که به آن مکانیسم دفاعی میگویند) ،مثلا دوستی که در موقع پس دادن قرضش چند بار بد قولی کرده ،به خودت بگویی حتما یادش رفته ،یا شرایطش بد بوده (ولی همزمان حالت هم بد است) و از این طریق اضطراب خودت را کم کنی
🔹انسان در مواقعی که پذیرش احساساتش برایش سخت میشود، اضطراب میگیرد ، و برای کم کردن این اضطراب شروع به خود فریبی میکند،به انواع این خودفریبی ها مکانیسم دفاعی گفته میشود
🔻انسانی که کمتر سالم هست ، چون روابطش در آن لحظه خیلی اهمیت ندارد ،و همچنین نمیتواند احساسات منفی اش را مدیریت کند و آن را به کلمه تبدیل کند ،در مواقع خشم به راحتی پرخاش میکند و به روابط و زندگیش لطمه میزند
🔹 همانطور که اشاره شد یکی از علت های اضطراب صحبت شد و معنی اضطراب به معنی هشدار را فهمیدیم، در این پست درباره یکی دیگر از عوامل اضطراب صحبت میکنیم ،یعنی فرافکنی، میدانیم که فرافکنی به زبان ساده یعنی نسبت دادن افکار و احساسات و مسائل ناخوشایند خودم به دیگری که در بیرون هست، مثلا من از پدرم عصبانی هستم، نگرانم نکنه اون از من عصبانی باشه
🔹فرافکنی یکی از دفاع هایی هست که منبع بسیاری از اختلالات روانی مثل اضطراب هست ، مثلا من با یک اتفاق ساده فکر کنم نکنه دوستم از من ناراحت شد ، نکنه میخواد با من قطع ارتباط کنه ، هر چقدر توان تشخیص این فرافکنی درونی را با واقعیت نداشته باشیم ،بیشتر آن را جدی میگیریم و بیشتر میترسیم و میبینیم که غرق اضطراب هستیم و برای کم کردن این اضطراب ممکن هست جواب اون دوستمون را در درونمان بدهیم و دعوای خیالی تشدید شود و چون ذهن در سطحی خیلی تفاوت خیال و واقعیت را نمیداند، اضطراب بیشتر تشدید شود ،بعد یهو دوست بیخبر از همه چیز را ببینید و بخاطر نوع ژست و نگاه و رفتارهای بدنی ناهشیار ،حالت منفی را به او منتقل کنید و او هم در واکنش به حالات شما رفتار سرد یا با احتیاطی داشته باشد و فرض و فرافکنی شما تأیید میشود و حال و رابطه تان بدتر شود
🔹همانطور که دیدید ،ریشه این اضطراب از واقعیت شروع نشد و از مسایل و ترس و ناامنی های خودتان شروع شد ، و علاوه بر این که راهکارهای ناهشیار و هشیار ذهنتان اضطراب شما را کم نکرد ، اضطراب و حال بد شما را هم تشدید کرد ،این نوع اضطراب را اضطراب ناشی از فرافکنی میگویند و در این موقعیت اگر قوه واقعیت سنجی خوب کار کند و برای افکار و فرافکنی های خودمان دنبال شواهد باشیم شاید بتوانیم آن را خنثی کنیم و زنجیره حال بد را در جایی قطع کنیم
۱⃣اینکه ما در مواقعی فرافکنی میکردیم، حتما دلیل داشته و ما برای مراقبت از خودمان از این دفاع استفاده میکردیم ،ولی اینکه الان در شرایط بزرگسالی و امنیت هنوز از آن استفاده میکنیم باعث ایجاد مشکل میشود
۲⃣در مواقع فعال شدن فرافکنی میتوان به واقعیت نگاه کرد و از خودمان شواهد بیرونی بخواهیم در صورتی که مشکل جدیتر بود باید به درمان مراجعه کرد
۳⃣فرافکنی شدید در افراد با سوظن مزمن (پارانویید ) خیلی برجسته است و فرافکنی آنها به شکل مرضی درآمده است
نتیجه گیری:
اضطراب یک هشدار درونی است که میتواند ناشی از تعارضهای ناخودآگاه، مانند دوسوگرایی بین خشم و دلبستگی، یا مکانیسمهای دفاعی مانند فرافکنی باشد. فرافکنی باعث میشود احساسات و ترسهای درونی را به دیگران نسبت دهیم که میتواند اضطراب را تشدید کند و روابط را تحت تأثیر قرار دهد. برای مدیریت اضطراب ناشی از فرافکنی، باید توانایی تشخیص واقعیت را تقویت کنیم و در موارد شدید از درمان کمک بگیریم.
